Weemoed naar het oude zomerhuis,

Opgewonden komt Noortje naar binnen rennen, terwijl het zweet van haar voorhoofd druppelt. De herinneringen zijn zo scherp en steeds vaker neem ik een duik in het verleden en voornamelijk in die van de lange zomers in het familie zomerhuis. Mooiere vakanties kon een kind niet beleven mijns inziens. Het zomerhuis is na de oorlog gebouwd door mijn grootouders en lag midden in een enorm bos. In de zomervakantie kwam de hele familie er samen en speelde ik met mijn nichtje en twee neven in het bos.

Het huisje was niet groot maar er waren veel slaapplekken gecreëerd. Mijn ouders en mijn oom en tante sliepen in caravans, op het grasveld rond het huis. Wij kinderen sliepen in stapelbedden die opa zelf had getimmerd. Iets wat ik ook zo weer op kan roepen is de geur, een beetje muffig na de lange winter. Als kind voelde ik de harmonie en leefde ik altijd naar de zomers toe. We aten aan een lange tafel buiten op het grasveld. Geen luxe tafel maar een die gemaakt was van boomstammen en planken. Oma, mams en tante Dien maakten gezamenlijk het eten, iets wat vrouwen in die tijd gewoon als taak zagen. Net als de was die op de lijnen tussen de sparren werd gedroogd. De mannen hadden vast weer andere taken maar dat kan ik me niet zo goed meer herinneren.

Terwijl de jaren verstreken en opa en oma echt oud begonnen te worden veranderde ook de wereld om ons heen. Het onderhoud van het vrijstaande huisje aan de dijk waar ze in woonden kwam steeds vaker op de schouders van mijn ouders en oom en tante neer. Net als het onderhoud van het zomerhuisje in het bos. Niet alleen de wereld veranderde maar wij werden ouder en gingen steeds vaker onze eigen weg. Opa en Oma bleven het huisje trouw maar wij kwamen er nog slechts een enkele keer. Onze vakanties gingen naar Zuid Frankrijk en zo werd onze horizon verbreed. Er werden wandelingen gemaakt in de bergen en we zwommen in de Middellandse zee. We leerden andere nationaliteiten kennen en probeerden stokbroden in het Frans te bestellen.

Maar dan, op een gure herfstdag kwam het telefoontje van oma dat het niet goed ging met opa. De dokter was er en die had de ambulance al gebeld. Opa had het heel benauwd en hij moest zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. Oma was volledig in paniek en wilde graag dat er iemand naar het ziekenhuis kwam. Natuurlijk is mam er gelijk naartoe gereden maar kreeg daar het trieste nieuws te horen. Onderweg in de ambulance was mijn lieve opa overleden. Dikke tranen heb ik gehuild, omdat ik mijn opa kwijt was maar nog meer omdat ik het voor oma zo erg vond. Oma was wel heel flink en zei altijd dat ze dankbaar was voor het fijne leven dat ze samen hadden gehad. Hoe dapper ze zich ook hield, de zomer erop wilde ze niet naar het zomerhuis. Daar stond het huisje voor het eerst in vele jaren ongebruikt en triest in het bos. Slechts één zaterdag is de hele familie er geweest om wat reparaties te doen.

Een jaar of zeventien was ik toen mijn opa is overleden en met weemoed begon ik terug te denken aan de mooie vakanties die we samen hadden beleefd. En ik besefte me dat het nooit weer hetzelfde zou worden. Ik koesterde de herinneringen die een meer dan warme plek in mijn hart innamen. Twee jaren heeft oma nog geleefd en gelukkig is ze al die tijd in haar eigen huisje gebleven. Met extra zorg aan huis en iemand die het huisje schoonmaakte. De familie heeft er alles aan gedaan om te zorgen dat haar wens om thuis te blijven kon worden volbracht. Inmiddels had ik een vriend waar oma ook goed mee op kon schieten. Anderhalf jaar nadat oma is overleden ben ik getrouwd en een jaar later werd onze zoon geboren. Gevolgd door een dochter twee jaar later. Al die jaren was er niets meer met het zomerhuisje gebeurd en dat begon steeds meer aan mij te knagen. Pap en Mam hadden een grote witte camper gekocht en waren soms wekenlang on tour. Hetzelfde gold voor mijn oom en tante en blijkbaar had geen van hen er moeite mee dat het zomerhuisje in verval raakte.

Noortje en haar man Nils hadden net hun eerste kindje gekregen en ook de beide neven waren inmiddels samenwonend en getrouwd. Steeds vaker dacht ik erover na om het zomerhuis in ere te herstellen en er samen met onze kinderen en die van mijn nicht en neven te bivakkeren. Hoe mooi zou het immers zijn om ook ons kroost daar te zien rennen in het bos. Voorzichtig leg ik het eerst aan Dirk (mijn man) voor, waar hij boven verwachting goed op reageert. Dan besluiten we om de familie bij ons uit te nodigen voor een bbq en het dan ter sprake te brengen. En zo gebeurde het op een warme zondag in augustus dat we voor het eerst in lange tijd weer allemaal samen waren. Al mijn angst of het nog wel zou gaan klikken met z’n allen samen was totaal ongegrond. Het werd een supergezellig weerzien en mijn (inmiddels ons) plan werd enthousiast ontvangen.

Niet lang daarna zijn we begonnen met het opruimen en opknappen van het zomerhuisje. Alleen dat was al zó gezellig en we begonnen echt uit te kijken naar de klus weekeinden samen. Het huisje werd zoveel mogelijk in oude glorie hersteld met een hele dikke knipoog naar opa en oma. Wat zouden ze dit geweldig hebben gevonden!  Er werden weer waslijnen tussen de sparren gespannen en er werd een ‘nieuwe’ lange tafel gemaakt naar het ontwerp van opa. Onze ouders en oom en tante riepen eerst niet zo hard van ons plan maar gaandeweg begonnen ze het steeds leuker te vinden. In het familieberaad werd het huisje met het perceel door hen aan ons allen geschonken. Toen ze zagen hoe wij er met z’n allen van genoten werden er ook nog regelmatig bouwmaterialen gesponsord. Het huisje werd echt prachtig en er kwam zelfs nog een grote veranda voor. Opa had dat eigenlijk nog zelf willen timmeren en tijdens het opknappen vonden we dan ook zijn ontwerp.

Nog geen jaar later zaten we met z’n allen op de veranda terwijl de kleintjes in de zandbak speelden. Wat zullen deze kinderen en de kinderen die wellicht nog geboren worden hier weer mooie herinneringen maken. Dankbaar kijk in het rond en ben ik blij dat ik dit initiatief heb genomen. Noortje zit in de houten schommelstoel van oma en wiegt zachtjes heen en weer. Dan herinner ik me ineens weer die dag toen we klein waren, dat Noortje bezweet het huisje binnen kwam rennen. Brand, brand, roept ze en grijpt een emmer om die te vullen met water. Geschrokken rennen we achter haar aan, gewapend met wollen dekens. Al gauw zien we rook dwarrelen bij het huisje verderop. Daar aangekomen kan pap nog net voorkomen dat Noortje de emmer leeggooit over de bbq met vlees van de buren……

En zo veranderen de tijden maar keren mooie herinneringen oneindig vaak terug!