T-splitsing,

2013

Als ik de deksel optil van mijn stoofpan, wordt ik bijna bedwelmd door de heerlijke geur. Vanavond eten we hachee met rode kool en aardappelen. Bij het vooruitzicht loopt het water mij in de mond en komt er een geluksgevoel over mij. Het zet me tegelijkertijd ook met beide benen weer op de grond, want ben ik wel gelukkig?

Als ik terugdenk aan de eerste jaren van ons huwelijk, toen was ik zeker gelukkig. We zijn nu een kleine 15 jaar verder en het voelt alsof alle spontaniteit uit ons leven is verdwenen. Twee schoolgaande kinderen, een duur huis in de nieuwste wijk, elke twee jaar een jongere auto, elke zomer een dure vakantie en een hele hoop schijn om op te houden.

Voor de buitenwereld hebben we het perfect voor elkaar maar vanbinnen huil ik vaak. We moeten keihard werken om onze financiële positie te kunnen behouden. En waarom, vraag ik me steeds vaker af. Ikzelf durf hier wel hardop te zeggen dat ik niet gelukkig ben en van Stein weet ik het ook wel bijna zeker.

Het afgelopen jaar hebben we meer ruzie gemaakt dan in al die jaren daarvoor. Zo langzamerhand twijfel ik ook aan ons huwelijk en in een ruzie heeft Stein ook al eens gezegd dat hij er zat van was. Soms verlang ik ernaar om een poosje alleen in een hutje op de hei te zitten om alles eens goed te kunnen overdenken.

Waarom zou ik het ook niet doen en ik ga daadwerkelijk naar een mogelijkheid op zoek om me even een weekend terug te trekken. Als we die avond na een heerlijke maaltijd op de bank ploffen en de kinderen naar bed zijn, leg ik het Stein voor. Uiteraard voel ik de spanning en ben ik bang voor zijn reactie. Niet geheel onterecht want we krijgen binnen vijf minuten weer ruzie. We kunnen gewoon niet meer samen praten over onze gevoelens.

Stein gooit me voor de voeten dat ik hem een heel weekend met de kinderen opzadel. Als ik opper om ze een weekend bij zijn ouders te brengen, ontploft hij bijna. Wat ze wel niet moeten denken over mijn absurde idee. Doodmoe leg ik me er bij neer en kijken we zonder wat te zeggen naar nietszeggende programma’s.

Van binnen wordt ik verscheurd door twijfel en beeld me in dat ik op een T -splitsing sta. Moet ik nu links of rechts en welke kant kiest Stein? Misschien is een scheiding wel de enigste optie. Alles verkopen en allebei ergens opnieuw beginnen. Ik heb er alles voor over om van dit ellendige gevoel af te komen. Natuurlijk vindt ik het ook verschrikkelijk voor onze kinderen maar hier zijn ze ook niet bij gebaat.

Dan slaat de twijfel toch weer toe en bedenk ik wat we allemaal samen hebben meegemaakt. De geboorte van de kinderen, het overlijden van mijn moeder, het kopen van ons eerste huis. En dan nog alle mensen die we samen kennen, familie en vrienden. Het beknelt me dat we alles van de afgelopen jaren dan niet meer samen delen. We zullen er ieder als individu onze eigen gedachten over hebben.

Die avond als de kinderen weer op bed liggen, probeer ik het gesprek weer op gang te brengen. Op mijn vraag of het beter is om te gaan scheiden, klapt Stein dicht. Het is stil en hij zit ineen gedoken tegenover mij in zijn stoel. Dan zie ik tranen en het grijpt me naar de keel om hem zo te zien zitten. In een vlaag voel ik mijn liefde voor hem en weet dat ik nog steeds zielsveel van hem houd.

Stein staat op en komt naast me zitten op de bank. Hij vraagt of ik niet meer van hem houd en mijn antwoord doet bij hem een diepe zucht ontsnappen. Ik kan je niet missen zegt hij, we moeten iets bedenken om een andere koers te gaan varen. Het zal niet makkelijk zijn maar dit is in ieder geval een opening. Die nacht slaap ik verrassend goed, misschien omdat er eindelijk iets gaat veranderen.

2023 tien jaar later

Er spookt van alles door mijn hoofd en ik ben een beetje zenuwachtig. Ben ik niets vergeten, heb ik genoeg te eten en te drinken? Is er genoeg ruimte voor iedereen. Oh ja, ik moet niet vergeten om Daan straks van de trein te halen. En ik moet de bloemetjes nog op de vaasjes schikken.

Het is ook een bijzondere dag en ik denk terug aan die moeilijke tijd, tien jaar geleden. Alle gesprekken die we gevoerd hebben en de beslissing om ons leven te koop te zetten. De verhuizing terug naar het noorden waar de kinderen moesten wennen aan hun nieuwe school en omgeving. Wat heb ik me daar druk om gemaakt en wat gaat het nu goed met ze, ik ben zó trots. Dan hoor ik het tuinhekje dichtklappen en zie ik Stein het tuinpaadje oplopen. Hij heeft de bbq en het vlees opgehaald bij de plaatselijke slager.

Over trots gesproken!

Vanavond vieren we met al onze dierbaren ons vijfentwintig jarige huwelijk!