Nieuwe werkelijkheid,

Met een sierlijke worp gooi ik de sleutels op het kastje in de hal en hang mijn aan de kapstok. Eerst maar eens op zoek naar een handdoek want ik ben drijfnat. In de badkamer trek ik mijn natte kleren uit en pak mijn joggingpak van het haakje aan de deur. Ik besluit om eerst in de keuken een mok hete thee te maken en plof vervolgens op de bank. Wat kan een dag toch rare wendingen nemen!

Toen ik vanmorgen wakker werd, dacht ik dat het een rustige vrije dag zou worden. Ik maakte een boodschappenlijstje, zocht de lege flessen bij elkaar en pakte de fiets uit het schuurtje. Omdat de voorspellingen wat twijfelachtig waren, besloot ik om mijn regenjas aan te trekken. In de supermarkt verzamelde ik de producten die op het lijstje stonden en passeerde meerdere malen een wat verwaarloosde oudere dame. Aan haar manier van kleden en het opgestoken witte haar dacht ik te zien dat ze ooit betere tijden had gekend.

Nadat ik mijn verzameling compleet had baande ik mij een weg door de drukte op weg naar de kassa. Voor mij was de dame bezig met het uitstallen van haar schamele boodschappen op de band. Ze knikte vriendelijk naar mij toen ze het balkje achter haar boodschappen legde. Nadat ik alles had uitgestald had de caissière haar boodschappen inmiddels gescand. De dame leek te schrikken van het bedrag en begon het geld uit haar portemonnee te tellen. ‘U komt nog 2 euro tekort mevrouw’ hoorde ik de caissière geïrriteerd zeggen. Naarstig ging de dame op zoek naar het resterende bedrag maar de beurs was leeg en ze raakte lichtelijk in paniek. Zonder erover na te denken bood ik aan het voor haar te betalen. De dame bedankte me heel vriendelijk, terwijl de caissière me aankeek met een blik alsof ik gestoord was.

Terwijl ik in gedachten naar de uitgang liep passeerde ik de dame. Als dank bood ze me aan om een kopje koffie bij haar te komen drinken. Ach, dacht ik bij mezelf, waarom niet. Het leek me toe dat ze wel een luisterend oor kon gebruiken. Samen liepen we naar buiten en ik stopte de boodschappen in mijn fietstassen. Met de fiets in de hand en haar tas aan mijn stuur, liepen we samen naar haar huis. Een beetje nieuwsgierig vroeg ik mij ondertussen af waar ze zou wonen. We sloegen af naar een wijk, die ik niet had verwacht.

De wijk met grote oude huizen is een geliefde plek om te wonen en werken. De parkachtige omgeving en de huizen uit begin vorige eeuw hebben grote aantrekkingskracht op jonge mensen. Enorme bedragen worden betaald voor huizen die compleet gerenoveerd dienen te worden. Als we bijna bij haar huis zijn verteld ze dat haar man soms wat afstandelijk kan reageren op vreemden. Hij heeft vaak even tijd nodig om aan iemand te wennen en is zelf een beetje vergeetachtig. Om de een of andere reden had ik aangenomen dat de dame alleen zou zijn. Verdorie denk ik bij mezelf, trek toch ook niet altijd van die voorbarige conclusies.

Toen liepen we het tuinpad op van zo ongeveer het grootste en mooiste huis uit de wijk. Dikwijls heb ik me aan dit huis vergaapt als ik door de stad wandelde. Het is een soort Pippi huis maar dan chiquer. Als de voordeur opengaat, kijk ik dan ook mijn ogen uit. Ze vroeg me haar te volgen naar de salon waar ik de heer des huizes aantref. De dame verteld hem dat ik zo vriendelijk was om het bedrag te betalen dat ze miste. De man keek me een beetje argwanend aan maar knikt dat ik tegenover hem plaats mag nemen.

Mijn ogen maken overuren en ik neem de prachtige kamer in mij op. De heerlijke fauteuils waar we in zitten staan rond een dieprode marmeren schouw met daarop grote kandelaars met brandende kaarsen. Voor de hoge ramen hangen goudgele velours gordijnen, samengebonden met een koord zodat het geheel bij elkaar blijft. Het hoge plafond is versierd met ornamenten en in het midden hangt en enorme kroonluchter. Door de suitedeuren zie ik de eetkamer waar boven de lange donkere glimmende tafel eenzelfde kroonluchter hangt. In het midden van de tafel staat een grote vaas met een even zo groot boeket kleurige bloemen. De wanden zijn bekleed met klassiek behang en boven een oud dressoir hangen meerdere geschilderde portretten.

Als ik een bescheiden kuchje tegenover mij hoor, kom ik weer in de realiteit. De dame is inmiddels naar de hulp op zoek gegaan, zodat die een kopje koffie voor ons kan maken. De man verteld dat zijn vader de portretten heeft geschilderd van zijn familieleden. Dan verteld hij dat zijn vrouw een beginnende vorm van dementie heeft en soms een sprongetje terug maakt in de tijd. Mijn vrouw, moet U weten komt uit een gezin waar ze weinig te besteden hadden en waar weinig aandacht voor de kinderen was. Vaak is ze druk met het bedenken van lowbudget boodschappen voor de maaltijd, terwijl dat helemaal niet hoeft. Daar ze het fijn vindt en het haar een gevoel van nut geeft, laten we haar haar gang gaan. Ik zal U het geld dadelijk terug betalen zegt de man maar ik zeg dat dat niet hoeft.

Nadat we gezellig samen hebben gebabbeld tijdens de koffie, nemen we afscheid.

Ik bedank het echtpaar voor de koffie en neem nog een keer het prachtige huis in me op. Het hele gebeuren heeft best indruk op me gemaakt en ik ben blij met de onverwachte ontmoeting. Als de dame me naar de voordeur begeleid fluisterde ze me toe dat ze verbaasd was hoe haar man op mij reageerde. Normaal heeft hij voor niemand tijd en is niet erg vriendelijk. Ze bedankt me nogmaals voor het betalen van het missende bedrag en vraagt of ik nog eens kom koffiedrinken. Tot slot zegt ze:’ Ik zou U graag uitnodigen eens bij ons te komen dineren maar helaas kunnen we ons dat niet veroorloven.’  Als ik nog maar net de straat uit gefietst ben, begint het hevig te regenen maar mijn dag kan niet meer stuk!