Kringloopvondst

Omdat ik een vrije dag heb, het huis op orde is en de wasmachine zijn werk doet, trakteer ik mijzelf op een rondje door de plaatselijke kringloop. Wat is het toch heerlijk om er even rond te snuffelen. Veel van de spullen in ons huis hebben dan ook een verleden.

Nadat ik mijn vaste route heb afgelegd, beland ik op de boekenafdeling. Ik snuffel in de kast met nieuwe aanvoer, waar altijd van alles en nog wat in staat. Tussen alle boeken vindt ik een oud Margriet kookboek. Het boek is duidelijk veel gebruikt maar nog in zeer goede staat. Om de prijs hoef ik het ook niet te laten, het kost slechts 2 euro. Nadat ik heb afgerekend trek ik de rits van mijn jas flink omhoog want het is bar koud en het waait stevig.

Thuis stook ik het houtkacheltje even lekker op en nestel ik mij met een kop hete thee en mijn nieuwe aanwinst op de bank. Het boek dateert uit 1953 en ruikt naar mijn oma’s oude huis. Ik begin voorin en stuit op een geschreven tekst:

Lieve Dina,

Ik schenk je dit boek ter ere van jullie huwelijk. Hopelijk genieten jullie

van de vele smakelijke maaltijden die in dit boek te vinden zijn. We zullen

elkaar helaas niet meer kunnen zien maar ik wens jullie een goed leven samen.

De allerliefste groeten van je liefhebbende vriendin,

Annemarie Duit

Mijn brein wil na het lezen van deze tekst gelijk weten welk verhaal er achter deze woorden zit. Stil zit ik een poosje te fantaseren waarom ze elkaar niet meer zullen zien. Ruzie zullen ze vast niet hebben want dan geef je niet zo’n boek cadeau. Eigenlijk kan ik niets bedenken wat de tekst zou kunnen verklaren en ik blader verder door de vele oude recepten. Het is een mooi kookboek met waardevolle tips en gerechten waar je niet een heel assortiment aan ingrediënten voor in huis hoeft te hebben. Ik maak ook nog even een foto van een boterkoekrecept omdat ik volgende week samen met mijn collega iets lekkers wil gaan bakken op mijn werk in het verzorgingstehuis.

‘s Nachts lig ik vreselijk te woelen en kan de slaap niet echt goed vatten. Het kookboek en vooral de geschreven woorden laten me maar niet los. Hoe ik ook mijn best doe, ik kan niet bedenken wat er destijds moet zijn gebeurd. Uiteindelijk val ik in een diepe slaap en wordt met schrik wakker van de wekker. Na het ontbijt laat ik de hond uit en doe ik nog een paar klusjes in huis. Om negen uur haal ik mijn fiets uit het schuurtje en ga op weg naar mijn werk. Het is een drukke dag en veel tijd heb ik dan ook niet om over het kookboek na te denken. Pas in de pauze komt de gedachte eraan weer naar boven. Ik vertel mijn collega’s over mijn vondst en besluit om ‘s avonds maar eens te gaan googelen.

Gelukkig heb ik het eten al voorbereid en kunnen we na een half uur aan tafel. We drinken nog een kopje koffie na en gaan beide onze gang. Nadat de vaat in de afwasmachine staat, nestel ik mij op de bank. Met mijn iPad op schoot begint mijn zoektocht. Op Annemarie Duit kan ik niets vinden en van Dina heb ik geen achternaam. Het boek moet natuurlijk ingeleverd zijn bij de kringloop en komt waarschijnlijk uit het huis van Dina. Snel reken ik uit hoe oud ze nu zo ongeveer zal zijn. Je kunt het niet met zekerheid zeggen maar ze is in 1953 of een aantal jaren later getrouwd en zal toen tussen de twintig en dertig zijn geweest. Tussen nu en 1953 zit alleen al zestig jaar. Dat betekent dat ze minstens negentig zal zijn. Er zit dus een kans in dat ze overleden is en dat haar huis is leeggeruimd.

Ik besluit een foto te maken van het boek en de tekst en plaats het samen met een oproep op Facebook. Ook vraag ik mijn online vrienden het bericht te delen zodat het een groot bereik heeft. Uit ervaring weet ik dat veel mensen elkaar terug vinden via social media en ik heb er dan ook veel vertrouwen in. Nu ik actie heb ondernomen, zal ik vast wat beter kunnen slapen. Wie weet is er iemand die mij iets kan vertellen over Annemarie Duit.

De volgende morgen wordt ik uitgerust wakker en ga na het ontbijt een heerlijk eind wandelen. Thuis verzamel ik de was en zet een kopje koffie voor mezelf. Terwijl ik mijn iPad open, zie ik dat ik een berichtje heb. Nieuwsgierig open ik het bericht en begin te lezen. Hallo, ik zag de oproep die mijn buurvrouw gedeeld heeft en kan je wat meer informatie geven. Ik weet verder niets over het kookboek en ook niet over de tekst die ze erin geschreven heeft maar mijn oma’s meisjesnaam is Annemarie Duit. Ze woont hier in de stad in een bejaardentehuis samen met mijn opa. Mijn naam is trouwens Kim van der Berg en ik zal mijn oma vragen of ze er meer over kan vertellen. Ik zal het je binnenkort laten weten.

Als ik de volgende dag na het werk thuiskom, zie ik dat ik al een reactie van Kim heb. Hoi, ik heb al even met oma gebeld en ze wil je graag alles vertellen over het boek en de tekst. Kim geeft mij het adres en het kamernummer en ik zie dat het een bejaardentehuis is in mijn deel van de stad. Dat ik haar niet kon vinden is natuurlijk ook niet zo gek want ze heeft nu een andere achternaam. Ik besluit er de volgende dag na het werk naartoe te gaan en neem het boek mee.

Die middag koerst mijn fiets naar het tehuis en ik geniet van de vogeltjes die luidkeels het voorjaar roepen. Slechts een waterig zonnetje komt zo nu en dan tevoorschijn maar het is nog erg koud. Nadat ik  mijn fiets in een rek heb gezet zoek ik op de postbussen met bel naar kamer 210. Ik druk op het belletje en na een tijdje klinkt er een vriendelijk mannenstem, “loop maar door naar boven hoor”. Na vier trappen open ik de deur van de tweede etage en kijk van links naar rechts, alwaar een man in de deuropening staat te zwaaien. Ik stel me aan hem voor en leg uit waarvoor ik kom. Hij gaat me voor naar een gezellige kamer vol foto’s en leidt me naar Annemarie.  Een mooie oude dame met opgestoken wit haar, kijkt me vriendelijk vanuit een rolstoel aan. Ze vraagt of ik naast haar wil komen zitten op een kleine gebloemde fauteuil.

Nadat we allemaal een kopje koffie met een koekje voor ons hebben en een paar beleefdheden hebben uitgewisseld, vraagt ze me naar het kookboek. Terwijl ik het uit mijn tas haal begin ik mij onzeker te voelen over mijn komst. De woorden hebben mij zo bezig gehouden dat ik er geen moment bij stil heb gestaan dat ik wildvreemden naar een tekst in een kringloopvondst vraag. Als ik het boek overhandig, verontschuldig ik mij dan ook eerst. Annemarie maakt me gelijk duidelijk dat dat helemaal nergens voor nodig is. Ze slaat het boek open en staart een tijdje naar de woorden die ze lang geleden heeft geschreven. Langzaam rolt er een traan over haar wang en begint dan te vertellen.

Dina is een tijd geleden overleden en ik mis haar enorm. Toen ze ging trouwen, kreeg ik een paar maanden daarvoor de schrik van mijn leven. Ik woonde nog thuis en mijn ouders hadden besloten om te gaan emigreren. Mijn jongere broer en zus gingen mee en ik stond voor een enorm dilemma. Dol enthousiast waren ze allemaal om naar het land van melk en honing te gaan verhuizen. Australië was in die tijd erg populair om naartoe te emigreren, het klimaat, volop werk en ruimte. Dat maakte dat er heel veel landgenoten de overtocht destijds hebben gemaakt. Uiteindelijk heb ik besloten om met mijn familie mee te gaan en Nederland en mijn beste vriendin achter te laten. Dina ging immers trouwen en zou een gezin gaan stichten als ze dat gegund was. Ik ben wel een maand later dan mijn familie vertrokken want ik wilde nog heel graag de trouwdag van Dina meemaken.

Dit kookboek overhandigde ik haar met de wetenschap dat we elkaar nooit meer zouden zien. Het afscheid een week later was hartverscheurend en met tegenzin stapte ik op de boot om de lange overtocht te gaan maken. Van de reis herinner ik me alleen het verdriet en de heimwee. Vijf jaar lang heb ik vreselijk mijn best gedaan om in dat verre land wat zo anders is dan Nederland te wennen. Ik vond werk maakte vrienden en werd zelfs verliefd. Deze liefde is het enige goede wat ik heb overgehouden van die tijd want hij zit daar nu tegenover je. Ook Bram kwam destijds met zijn familie het geluk zoeken in Australië. Toen we over trouwen na begonnen te denken, spraken we af dat we daarna terug zouden gaan naar Nederland.

We werden herenigd met alle dierbaren die we achter ons hadden gelaten. Huilend vielen Dina en ik elkaar destijds in de armen. We hadden niet verwacht elkaar ooit nog terug te zien. Onze innige vriendschap heeft dan ook tot aan haar dood geduurd. De keerzijde was dat we onze ouders moesten missen maar beiden wisten we dat we de juiste beslissing hadden genomen. In mijn ooghoek zie ik dat Annemarie een traantje wegpinkt. We praten nog een poosje en als ik weg ga bedank ik Annemarie en Bram voor hun gastvrijheid en schenk ik Annemarie het kookboek. Als ik weer op de fiets zit met de wind in mijn haren denk ik met een tevreden gevoel terug aan de warme verhalen die ik zojuist heb gehoord. En dan schiet me een liedje van het goede doel te binnen maar ik verdraai één woord.

Een mooiere vriendschap kan er in mijn ogen niet bestaan!