Kerstcadeau,

Nog even fiets ik langs de Hema om een warme maillot te halen. Brr wat een weer, als ik niet oppas vries ik vast aan mijn fiets. Zo ver als ik terug kan denken (en dat is inmiddels best lang moet je weten) kan ik me niet herinneren dat het zó koud was. Dagelijks lees je in het nieuws sombere berichten over de klimaatverandering maar deze had ik even niet zien aankomen. Het wordt toch warmer en warmer?

Met mijn nieuwe aanwinst in de fietstas slinger ik mijn fiets weer aan en koers ik huiswaarts. De verwarming heb ik via de app al hoger gezet, zodat ik mijn jas niet aan hoef te houden bij binnenkomst.

Gelukkig heb ik de pelletkachel al klaar voor gebruik gemaakt voordat ik aan het werk ging. Zodra ik dan ook binnen ben en de hond heb geknuffeld, zet ik met de afstandsbediening de kachel aan. Gemoedelijk hoor ik de korrels naar beneden vallen om ons vervolgens lekker te gaan verwarmen. Met een heerlijke mok kerstthee en het laatste stukje chocoladeletter, plof ik op de bank. Liever had ik direct mijn warme huispak met dito sokken aangetrokken maar helaas moet ik straks nog een rondje met het hondje.

Heerlijk om lekker thuis te zijn en niet zoveel meer te hoeven. Op mijn tablet lees ik het laatste nieuws en bekijk ik de weersverwachtingen. Voorlopig blijft het nog flink vriezen en wat prijs ik mij gelukkig met mijn warme huis. En wat moet het vreselijk zijn als je geen fatsoenlijk dak boven je hoofd hebt. Ook kijk ik altijd even op Marktplaats wat er allemaal te koop is in de buurt. Nee, ik heb niets nodig maar vind het nou eenmaal leuk om te zien wat er allemaal op gezet wordt.

Tot mijn verbazing kijken een paar trouwe honden ogen mij aan en ik wordt getriggerd om de advertentie te lezen.  Wegens omstandigheden kan het hondje dat er echt té schattig uitziet niet meer bij zijn huidige baasje wonen. Het hondje is lief, aanhankelijk en kan goed met andere honden en katten, valt er te lezen. Gezien de leeftijd van 16 jaar zoeken ze een rustig nieuw huisje. Gatverdarrie denk ik bij mezelf, hier kan ik helemaal niet tegen. Wat zielig voor Lady, want zo heet ze en natuurlijk ook voor het baasje.

Door te proberen aan andere dingen te denken, hoop ik het weer kwijt te raken. Mijn gedachten gaan terug naar mijn werkdag maar ook daar wordt ik niet vrolijk van. Wel van mijn werk natuurlijk maar we hebben een nieuwe bewoonster in het verpleeghuis gekregen, die nogal verslagen in haar kamer zat. Ik heb geprobeerd wat contact te maken maar ze was zo triest in zichzelf gekeerd. Morgen maar eens kijken of ik een poosje bij haar kan gaan zitten.

De volgende werkdag begint hectisch met allerlei dingen die anders lopen dan normaal. Gelukkig heb ik in de loop van de morgen tijd om met een kopje koffie en een plakje cake bij de nieuwe bewoonster langs te gaan. Ze ziet er iets minder verslagen uit en wil nu wel een praatje maken. We praten eerst over de kou van de afgelopen tijd en over haar verhuizing. Dan verteld ze me dat ze het niet erg vindt om in ons tehuis te wonen maar dat ze heel verdrietig is dat haar hondje niet mee mag. Ze verteld dat haar dochter nu nog voor haar zorgt maar dat ze niet bij haar kan blijven.

Als vervolgens de tranen over haar wangen stromen en ze zegt dat ze Lady zo mist, krijg ik een enorme brok in mijn keel. Met een smoes dat ik snel de andere bewoners koffie moet gaan brengen, verlaat ik overhaast haar kamer.

De rest van de dag kan ik maar moeilijk mijn draai vinden.  Ook de vrije dagen erna moet ik steeds aan het verdriet van die twee denken. Wat is het toch oneerlijk dat je op die leeftijd nog afscheid moet nemen van je trouwe viervoeter. Van het tehuis begrijp ik het wel, het zou ondoenlijk zijn voor het personeel om ook nog voor de huisdieren te zorgen, maar toch.

Die avond laat ik de advertentie met de foto aan mijn man zien. Ook vertel ik over het verdriet van de nieuwe bewoonster. Heel voorzichtig opper ik om Lady op te vangen en als ik aan het werk ben mee te nemen naar het werk zodat ze dan tenminste samen kunnen zijn. En wat denk je, hij vindt het een heel goed idee.

Eerste kerstdag moet ik werken en inmiddels is Lady een paar dagen bij ons thuis. Met de dochter heb ik afgesproken dat ze niet verteld wie Lady heeft opgehaald maar uiteraard wel dat ze een goed nieuw plekje heeft gekregen. Als we samen via de personeelsingang naar binnen lopen, bind ik haar een mooie grote strik om. Van mijn collega hoor ik dat mevrouw al heeft ontbeten en net weer op haar kamer zit. Ik klop aan en vraag of ik binnen mag komen met bezoek, waarop ze me verbaast vraagt, “zo vroeg al?”

Ik klik de riem los en doe de deur een klein stukje verder open en voor ik het weet is Lady al bij haar. Ondanks de enorme kou, weet ik zeker dat het hier warmer is dan ooit.