Een verrassende wending,

Het is koud die nacht en ik kruip nog wat dichter tegen Peter aan. Nog een kleine week en dan krijgen we eindelijk de sleutel naar ons nieuwe bestaan. Peter en ik (Puck) hebben een oud herenhuis gekocht in de kop van Groningen. Het huis is sinds de bouw in 1912 in handen van de familie Rasker geweest en is na de dood van de laatste bewoonster en jaren leegstand verkocht. Het was een spannende tijd omdat er enorm veel belangstelling was voor het statige en ietwat vervallen huis. We zochten al langere tijd naar een nieuwe invulling van ons leven en droomden van de rust en de ruimte van het Groningse platteland. We zochten een plek waar we samen zouden kunnen werken en wat extra inkomsten kunnen genereren door een B&B.

Peter had al langer last van de ratrace van het huidige leven en ook ik begon me steeds meer te irriteren aan de oppervlakkigheid van de maatschappij. Avonden hebben we gebrainstormd hoe we ons leven een positieve draai zouden kunnen geven, zelfs emigreren passeerde de revue. Beiden wisten we dat vooral rust en ruimte belangrijk zou zijn en dat bracht ons automatisch naar Groningen. Toen we het daar over eens waren moesten we nog bedenken hoe we alles zouden financieren. Ons appartement in Amsterdam heeft een behoorlijke overwaarde dus dat is de grootste klap. We kunnen allebei ons werk vanuit huis doen met zo nu en dan een dagje op kantoor in het westen. Daarnaast zouden we prima een B&B kunnen runnen en misschien ook nog iets met catering.

Met ons campertje hebben we vele weekenden en vrije dagen in Groningen rondgereden en gezocht naar een geschikt huis. Dat viel nog niet mee daar we ook niet in het gebied wilden wonen waar veel aardbevingen zijn. Ook de prijzen in het noorden zijn het afgelopen jaar flink gestegen. Toen we in het zoveelste weekend een brood gingen kopen bij een dorpsbakker, raakten we tijdens het wachten aan de praat met een oudere dame. Nieuwsgierig vroeg ze waar we vandaan kwamen en of we hier op vakantie zijn. We vertelden over onze zoektocht naar een mooi authentiek huis en dat dat nog niet meeviel. We zagen haar nadenken en toen vroeg ze of we met haar mee wilden rijden. Natuurlijk grepen we elke kans aan en zo stapten we bij de dame in haar kleine autootje. Ze reed al kwebbelend het dorp uit en slingerde over landweggetjes door de uitgestrekte landerijen. We naderden een bebost perceel en ze stopte voor een prachtig oud herenhuis, precies als waar we over droomden.

Het perceel was afgesloten met hekken en de tuin was sterk verwilderd. Ook het huis had duidelijk te weinig onderhoud gehad in lange tijd. De dame vertelde dat het huis binnenkort in de verkoop zou komen en dat ze iemand van de nazaten goed kende. Het had al vier jaar leeg gestaan, nadat mevrouw Rasker was overleden. Ze was weduwe en het echtpaar had geen kinderen en zo begon na haar overlijden een lange weg voor de notaris om alle erfgenamen op te sporen. De dame (Dien de Groot) zeg maar Dien, wilde wel een goed woordje voor ons doen als we belangstelling hadden. Zonder te overleggen knikten we beiden instemmend en voelden ons enorme geluksvogels. Dien bracht ons terug naar ons campertje en we wisselden onze nummers uit. We vertelden haar over de mini camping waar we dat weekend zouden verblijven en vroegen of het ook mogelijk was om er binnen te kijken. Ook op die vraag zou ze terug komen en ons wachten kon gaan beginnen.

Het was zondagmorgen en we aten ons broodje voor de camper in de najaarszon. We genoten van de zingende vogels die in de bossages om het terrein leven. We dronken nog een kopje koffie en zagen plotseling Dien aan komen in haar autootje, gevolgd door een groter exemplaar. Dien stelt Joop Rasker aan ons voor en we kletsen over onze zoektocht terwijl ik koffie voor Dien en Joop inschonk. Joop vertelde dat zijn oudtante graag wilde dat het huis een mooie bestemming zou krijgen en vooral dat het huis zou blijven zoals het altijd geweest was. De zoektocht naar de rest van de familie had veel tijd in beslag genomen doordat er in de vijftiger jaren familie is geëmigreerd naar Canada. Uiteindelijk is het gelukt om ook deze familie en erfgenamen te achterhalen en nu kon het pand dan eindelijk in de verkoop. Na de koffie stapten we bij Joop in de auto en reden naar het oude huis. Deze keer scheen de zon op de voorgevel en raakten we bijna bedwelmd door haar schoonheid.

Het slot van het hek werd losgemaakt door Joop en we baanden ons een weg door de overwoekerde tuin op weg naar de imposante voordeur. We stapten de hal binnen en waanden ons een eeuw terug in de tijd. Het huis was nog precies zoals de oude mevrouw Rasker het had verlaten. Alle meubels en spulletjes stonden er nog in, weliswaar onder een laag stof maar zoals het altijd geweest moet zijn. We kregen een rondleiding en vielen van de ene in de andere verbazing. Zo’n prachtig huis hadden we nog nooit gezien en alles was zo goed bewaard gebleven. We waren dolenthousiast! We konden niet genoeg duidelijk maken hoe geïnteresseerd we waren en hoopten maar dat het voor ons weggelegd zou zijn. Joop vond het een pluspunt dat we het huis mooi vonden zoals het was en zelfs de meubels zouden willen behouden. Het leek ons geweldig om hier mensen te laten logeren en te laten terug gaan in de tijd. We namen later die morgen afscheid en Joop beloofde contact met ons op te nemen. Die namiddag reden we terug naar Amsterdam en fantaseerden we er lustig op los.

We besloten de gok te wagen en ons appartement vast te gaan verkopen. Het was natuurlijk een gok maar we hadden de mogelijkheid om tijdelijk in het gastenverblijf van Peters ouders te gaan wonen. Al de volgende morgen maakten we met drie verschillende makelaars een afspraak om ons appartement te taxeren die week. De taxaties waren boven verwachting hoog en we voelden ons de koning te rijk. We kozen een makelaar en tekenden voor de verkoop. Iedere minuut naast ons werk besteedden we aan het dromen en plannen maken. We bedachten zelfs wat we de gasten zouden gaan voorschotelen als ze bij ons kwamen logeren. Dat alles met een knipoog naar de tijd en de plaats waarin het huis werd gebouwd. De handdoeken wilden we laten borduren met het familiewapen dat boven de imposante voordeur prijkt en ook wilden we een een boekje maken met de geschiedenis van het huis en zijn bewoners. We spraken ook af dat we onszelf niet gek moesten laten maken want er was nog niets zeker en we wisten zelfs nog geen prijs. Maar eerlijk gezegd was dat niet zo eenvoudig.

Twee weken later is ons appartement al verkocht en zelfs enorm overboden. De belangstelling was enorm en overweldigend. Ook hadden we diverse malen contact gehad met Dien en ook met Joop over de gang van zaken in Eenum, het dorp waartoe ons droomhuis behoord. Joop vertelde dat de notaris en de makelaar het huis te koop gingen aanbieden maar dat wij een speciale aanbeveling kregen omdat onze plannen pasten in de wens van de oude mevrouw Rasker. Het werden spannende weken en we reisden nog een keer met ons campertje naar het Hoge Land om het huis nog een keer te bezichtigen. Deze tweede bezichtiging zagen we nog meer details die het huis zo mooi maakten. Deze keer hebben we zelfs in de oude aardappelkelders gekeken die verborgen liggen onder het huis. We kwamen ook te weten dat Joop de schoonzoon is van Dien en we beseften ons des te meer wat een geluk we hadden dat we met haar aan de praat zijn geraakt.

Joop was inmiddels ook op de hoogte van alle plannen die we hadden en vond het allemaal geweldig. Telefonisch hadden we hem ook verteld over het boekje dat we over de geschiedenis wilden maken. Hij vond dat een heel goed idee en zou zich gaan verdiepen in de familiegeschiedenis. Uiteindelijk kregen we na vier weken het verlossende telefoontje dat ons bod door de familie was geaccepteerd. Er werd een afspraak gemaakt met de notaris en gelukkig hoefden we niet lang meer te wachten. Een week later tekenden we voor onze nieuwe toekomst. Joop wachtte ons op buiten het notariskantoor en overhandigde ons een fles champagne en een doos. Hij had de persoonlijke spullen uit het huis gehaald en voor ons waardevolle foto’s en documentatie verzameld om een boekje van te maken. Dolgelukkig reden we naar ons nieuwe thuis en openden de champagne in de mooie voorkamer. Die avond hebben we de slaapzakken en luchtbedden in de kamer gelegd want we wilden niets liever dan slapen in ons mooie huis. Ik stelde voor om eens te kijken wat er in de doos zat en pakte hem op schoot.

De ene na de andere prachtige oude foto gleed door onze handen. Toen volgde er wat papierwerk met namen van de architect en aankoopbewijzen van de grond. Ook zat er een soort dagboek tussen, geschreven tijdens de Tweede Wereldoorlog. De familie Rasker die destijds in het huis woonden hadden regelmatig onderduikers opgevangen en alles nauwkeurig in het boekje genoteerd. In de oorlogswinter  hadden ze ook drie jongetjes uit het westen opgevangen. Toen ik dat las ging er bij mij een belletje rinkelen en ik ging rechtop zitten, aangestaard door Peter.

Heden ten dagen hebben we Jan de Wit, Klaas van der Meer en Harm de Bruin verstopt in onzen aardappelopslag. Den jonge knapen moeten lange tijd honger hebben geleden en zijn door den dominee naar Groningen gebracht. Het is onzen schone taak deze knapen weer fatsoenlijk te eten te geven zodat ze aan zullen sterken.

Mijn overleden grootvader, de vader van mijn vader heeft een deel van de oorlog doorgebracht bij een rijk gezin in Groningen. Het is zijn redding geweest en hij overleefde de hongerwinter. Zijn naam was Klaas van der Meer.

Bestaat toeval?