De belofte,

De harde wind slaat de regen met brute kracht tegen de ramen. Het geluid is oorverdovend en doet de ziekenhuisgeluiden naar de achtergrond verdwijnen. Als ik me omdraai en naar het bed van mijn moeder loop, hoor ik het het geluid van de pomp die na de operatie werd aangesloten. Ze wordt nog in slaap gehouden maar toch wil ik graag bij haar in de buurt blijven.

Sinds de dood van pap, is mam niet meer dezelfde geworden. De anders zo vrolijke en zorgzame moeder veranderde in een vrouw die ik niet meer herkende. Soms ving ik onverwachts haar blik en leek het alsof ze zich wanhopig voelde. Natuurlijk was het logisch dat ze rouwde maar na acht jaren was ze nog steeds niet de oude. Heel soms leek ze even weer op de moeder waar ik zo van hield. Vooral als ze met de kleinkinderen speelde en ze alles om zich heen leek te vergeten.

En nu ligt ze hier in een steriele omgeving te vechten tegen de dood. Kon ik maar iets doen maar ik zou niet weten wat. Misschien wil ze ook wel helemaal niet gered worden en hoopt ze dat ze weer bij pap komt. Mijn gevoelens en gedachten gaan alle kanten op en ik besluit om Joe te bellen. Joe weet me altijd weer op te beuren en ik weet dat ik altijd een beroep op hem mag doen. De laatste dagen werkt hij thuis zodat de kinderen een zo normaal mogelijk ritme kunnen houden. Hij stelt me gerust en verteld over de losse voortand van Lisa en de kapotte knie( en broek) van Daan.

We spreken af dat ik tegen vijf uur naar huis kom als er geen bijzonderheden zijn.

Met de verpleging spreek ik af dat ze bellen zodra er iets veranderd. Het ziekenhuis ligt op een kwartiertje rijden van ons huis dus mocht er iets zijn, dan ben ik er zo. De vriendelijke verpleger verteld ook dat ze langzaam de dosis slaapmiddel verminderen omdat het hart zich goed lijkt te herstellen. Op weg naar huis neem ik wat boodschappen mee voor het avondeten en wat extra’s voor een snelle maaltijd.

Als ik het tuinpad oploop, gaat de voordeur open en wordt ik begroet door twee vrolijke kinderen en dito hond. Even glijden alle zorgen van me af en geniet ik van mijn fijne gezin.

Tegen elf uur gaan we naar bed en ik moet zeggen dat ik ook wel naar een goede nachtrust verlang. Vanaf het telefoontje van mam’s buurvrouw eergisteren tot dit moment, heb ik nog niet weer fatsoenlijk kunnen slapen. Het duurt dan ook niet lang voordat ik in slaap val. Om twee uur ‘s nachts schrik ik wakker van mijn mobieltje en neem snel op. Een verpleegster belt om te zeggen dat mam bij vlagen wat wakker begint te worden maar dat ze erg onrustig is. Er wordt gevraagd of ik naar haar toe kan komen, in de hoop dat ze dan rustiger wordt. Binnen vijf minuten sta ik buiten en ga op weg naar het ziekenhuis.

Het voelt alsof ik alles in slowmotion doe maar het tegendeel is waar. Als ik eindelijk op de afdeling ben wordt ik begroet door de verpleegster die mij zojuist gebeld heeft. Ze verteld dat ze de internist ook heeft opgeroepen omdat mam zo opgewonden is. Als ik bij haar kom herkent ze me eerst niet maar als ze doorheeft dat ik het ben, begint ze hartverscheurend te huilen. Tussen de wartaal die ze uitroept hoor ik meerdere malen dat ze zegt:” ik heb beloofd het nooit te vertellen.” “ ik heb beloofd….

De internist komt binnen en verzoekt mij op de gang te wachten. Het lijkt een eeuwigheid te duren totdat hij eindelijk weer de gang op komt lopen. Hij verteld me dat ze een kalmerend middel heeft gekregen en nu weer slaapt. Het blijkt wel vaker voor te komen dat mensen in paniek raken als ze wakker worden en niet weten wat er allemaal is gebeurd. Toch houden de woorden van mam me steeds bezig. Wát heeft ze beloofd nooit te vertellen?

Pas tegen het einde van de middag lijkt ze weer wakker te worden. Ik pak haar handen vast en streel ze zachtjes. Steeds gaan haar ogen even open en ik zie haar mimiek even zo vaak veranderen. Zo nu en dan lijkt het of ze me iets wil vertellen maar haar lippen bewegen zonder een geluid. Gelukkig is er nu van paniek geen sprake. Met Joe heb ik afgesproken dat ik voorlopig bij haar blijf zodat ze me ziet als ze beter wakker wordt. Hoe lang ik zo gelegen heb, weet ik niet maar ik ben met mijn hoofd op het bed in slaap gevallen. Doordat iemand door mijn haren streelt, wordt ik wakker. Mam kijkt me met een betraand gezicht aan en ik zie dat er iets is wat haar bezighoudt.

“Mam wat heb je beloofd om nooit te vertellen ?”

We houden elkaar vast als ze begint te vertellen dat ze heel lang geleden een belofte heeft gedaan aan pap. Met deze belofte moest ze zien te leven maar het heeft haar zoveel moeite gekost. Toen ze pap ontmoette kwam ze erachter dat ze zwanger was en ze wist heel zeker dat het niet van hem kon zijn. Het kostte haar destijds veel moeite om het hem te vertellen, temeer omdat ze dacht de ware liefde gevonden te hebben. Ook al was ze bang hem te verliezen, ze biechtte haar zwangerschap aan hem op. Hij reageerde geschokt maar wilde haar niet verliezen en ze moest hem beloven dat ze het nooit aan iemand zou vertellen. Aan helemaal niemand!

Pap is dus niet jouw biologische vader maar hij heeft je altijd als zijn eigen vlees en bloed beschouwd. Na zijn dood vond ik het nog moeilijker om je onder ogen te komen. De reden waarom ik jouw afkomst altijd heb verzwegen was er immers niet meer. Tegelijkertijd was ik doodsbang om je te verliezen als ik je de waarheid zou vertellen. Deze worsteling en al het gepieker is me denk ik bijna fataal geworden. Als ik wil beginnen te praten, houdt mam me tegen. Er is nog iets wat je weten moet, jouw biologische vader leeft nog en je kent hem zelfs. Het is de broer van pap, oom Gert maar hij weet niets van zijn vaderschap.

Vol ontlading stort ik een uur later in de armen van Joe en vertel hem het bizarre verhaal van mijn herkomst. We praten tot diep in de nacht en ik heb het mijn moeder dan al lang vergeven. Morgenvroeg ga ik haar vertellen dat ik nog net zoveel van haar houd als altijd en dat het voor mij geen verschil maakt.

Die nacht nog voordat ik het haar kon vertellen is mam zachtjes heengegaan.

Gelukkig heeft ze haar geheim niet meegenomen…