Bankje@park,

Het verhaal is niet waar gebeurd!

Slenterend door het zonovergoten park, denk ik na over het klimaat. Eind oktober en zojuist heb ik mij ontdaan van mijn jas. De bomen zijn nog groen en ik heb totaal niet het gevoel dat het bijna Sint Maarten is. Toen ik een klein meisje was en ik met mijn zelfgemaakte lampionnetje langs de deuren ging, was het koud en droeg ik handschoenen. Van een lieve mevrouw in onze wijk kregen we een hoestsnoepje in de mond omdat ze vond dat we die wel konden gebruiken. Was het nou werkelijk altijd zo koud of zijn de herinneringen van een enkele uitzondering vastgevroren in mijn geheugen? Wat het ook is, we kunnen er niet meer omheen dat het klimaat veranderd.

Het is redelijk druk en ik zie overal mensen genieten van de warmte in deze oktobermaand. Het is weekend en er zijn veel gezinnen, al dan niet vergezeld van een hond. Er wordt gevoetbald en gespeeld met de trouwe viervoeters en het geschater van de kinderen doet me goed. Het is best moeilijk om hier alleen te lopen want mijn allerliefste hondenvriendin is een maand geleden overleden. Nadat mijn relatie stukliep heeft zij mij zoveel troost gegeven, een betere therapeut had ik mij niet kunnen wensen.

Toen Jack en ik elkaar vijftien jaar geleden ontmoetten, stond het voor mij vast dat we altijd samen zouden blijven. We gingen samenwonen, kochten een blonde labrador en gaven haar de naam Tessa. Eigenlijk zonder dat we het zelf merkten, groeiden we na een jaar of tien langzaam uit elkaar. Misschien is het nooit helemaal goed geweest tussen ons want niets maakte dat we ons verder wilden verbinden. We trouwden niet, kochten geen huis en ook over kinderen krijgen spraken we nooit echt. Op een goede dag kwamen we tot de conclusie dat er niets was wat ons nog aan elkaar verbond. Behalve dan onze oude trouwe Tessa. Gelukkig vond Jack (hoe moeilijk hij het er ook mee had) dat ze bij mij moest blijven in ‘ons’ huis. Nog steeds ben ik hem daar heel dankbaar voor.

Lopend over de smalle paadjes, begeef ik mij naar het stille deel van het park. Op de achtergrond hoor ik nog vaag geroezemoes. Bijna een half jaar geleden alweer zijn Jack en ik uit elkaar gegaan. Hij heeft inmiddels een nieuwe relatie met iemand die hij al lang kende via zijn werk. Ikzelf heb er nog totaal geen behoefte aan maar heb gisteren wel een pup gereserveerd. Het is een kleine labradoodle en ik kan haar over zes weken ophalen. Ik hoop met haar net zo’n fijne band op te bouwen als met Tessa. Gelukkig werk ik veel vanuit huis, anders had ik het ook niet gewild.

Zoekend naar een bankje om rustig te mijmeren over het leven vind ik een geschikte plek. In alle rust neem ik plaats op het bankje en geniet van het uitzicht. Als ik er een poosje zit hoor ik een telefoon overgaan en kijk zoekend om me heen. Mijn eigen telefoon heb ik op stil gezet, dus die kan het niet zijn. Dan zie ik een jas naast het bankje liggen en constateer dat het geluid daar uit komt. Er is echter niemand in de buurt en ik weet niet goed wat ik met de situatie aan moet. Het doordringende toontje maakt me onrustig en nogmaals kijk ik om me heen. Gelukkig stopt het geluid na een tijdje maar het zit me niet helemaal lekker.

Met een vreemd gevoel loop ik naar de uitgang van het park en haal onderweg wat boodschappen voor het avondeten. Na het eten nestel ik mij op de bank en zet de tv aan. Mijn favoriete serie begint zo en terwijl ik nog gauw een kopje koffie maak hoor ik een melding op mijn telefoon. Als ik weer op de bank zit, bekijk ik het bericht. Het is een burgernet melding over de vermissing van een 47 jarige man. Hij is al vanaf gisteren vermist en zijn gezin maakt zich enorm veel zorgen. Die morgen is hij vertrokken naar zijn werk maar is er niet aangekomen. Bah denk ik bij mezelf wat een ellende voor zijn naasten.

Dan begint mijn serie en ik zit al snel weer in het verhaal. Het speelt zich af in een restaurant en terwijl de hoofdrolspeelster plaats neemt aan een tafeltje, wordt ze gebeld. Ineens denk ik daardoor terug aan de jas naast het bankje in het park. Het was best vreemd dat daar een jas lag en ook nog met een mobieltje erin. Zou het iets te maken kunnen hebben met de man die vermist wordt, vraag ik me af. Weer wordt ik onrustig en ik besluit om het te melden op het politiebureau hier vlakbij. Het lijkt me beter om er heen te lopen in plaats van via een centraal nummer te bellen. Ik doe gauw mijn jas en laarsjes aan en loop naar het bureau.

Bij binnenkomst moet ik mij aan een zuil melden en een keuze uit het menu maken. Diefstal? Inbraak? Geweld? Allemaal keuzes maar niet waar ik voor kom. Ik besluit dan ook om de keuze Overige zaken te kiezen. Na zo’n twintig minuten komt er een agent vragen of ik mee wil lopen. We lopen naar een klein kantoortje en nadat ik plaats heb genomen kan ik eindelijk vertellen waar ik voor kom. De agent die me eerst de indruk gaf dat ik een nummer was, wordt ineens een stuk alerter. Na een aantal vragen loopt hij het kantoortje uit om met een collega te overleggen. Niet lang daarna komt hij met twee agenten terug om te vragen of ik mee wil lopen naar het bankje waar ik de jas heb gezien.

Met z’n drieën lopen we naar het park, terwijl het al donker begint te worden. Ondanks de begeleiding die ik bij me heb vindt ik het best spannend om in het park te lopen. Het bankje staat in een uithoek waar weinig mensen komen en dat maakt het des te spannender. De jas ligt nog steeds op de grond naast het bankje en zorgvuldig en zonder hem aan te raken bekijken de agenten hem van alle kanten. Een van de agenten neemt contact op met collega’s en vraagt naar het mobiele nummer van de vermiste man. De andere agent toetst de cijfers in op zijn telefoon. En weer hoor ik hetzelfde doordringende toontje als die middag...

Wordt vervolgd.